یک بغض سخت و سنگین جامانده در گلویم            تصویر مشت خاکی‌ست پیوسته روبرویم

امـشب نـسـیم رحـمت از جانب مدیـنه            عـطـر وجـود او را می‌آورد به سـویم

بـاید کـه در خـیـالـم با قـبـر خـاکـی او            از کـوچه‌های غـربت تا کـربلا بگـویم

در کوچه روی یاسی شد رنگِ ارغوانی            عمری‌ست روضه‌خوان روی کبود اویم

فـواره می‌زند اشک از آسـمان چـشمم            شد قطره قطره اشکم آغشته با وضویم

با این هـمه کـرامت وقـتی حـرم ندارد            از غصه خودنما شد رنگ سپـید مویم

بر غربتش شب و روز باید ببارم از غم            شـایـد بـه آب دیـده تـاریـخ را بـشـویـم

بیماری‌ام وخیم‌ست، محض شفای روحم            دکـتر نـوشـته باید این خـاک را ببـویم